Карпаўскія чытанні-2010

На філалагічным факультэце БДУ 19 і 20 красавіка прайшлі чытанні, прысвечаныя 70-годдзю з дня нараджэння прафесара Уладзіміра Аляксандравіча Карпава (1940–2006). Праграма чытанняў.

Асабіста мяне Уладзімір Аляксандравіч вабіў хутчэй як руплівы настаўнік, гасцінны чалавек і нястомны абуджальнік, чым як навуковы абсалют. Яго ідэі ацэнены яшчэ не поўнасцю, вывучаць іх трэба ўважліва, асцярожна. Прафесар У. А. Карпаў часта крытыкаваў філалогію за яе падабенства да тэалогіі (дагматызм, начотніцтва як ключ да поспеху) і клікаў разважаць самастойна, думаць, даследаваць. Гэтаксама і Уладзіміра Аляксандравіча не варта ператвараць у беспамылковага аракула. Лепей і чытаць, і выдумляць. 🙂

Памятайма: “If I have seen further it is only by standing on the shoulders of giants”. Так сціпла выказаўся сэр Ісаак Ньютан. Той Ньютан, пра якога Альберт Эйнштэйн сцвярджаў: “In one person he combined the experimenter, the theorist, the mechanic, and, not least, the artist in exposition”. (Адзін з магчымых аўтараў гэтай фразы — Джон з Солсберы (ХІ ст.), але найчасцей яе звязваюць з Ньютанам.)

---

Галоўны твор У. А. Карпава — кніга “Мова як сістэма” (Мінск, 1992). Яе нядаўна перавыдала — як звычайна, у паскудным выглядзе — фірма “УРСС”. Прадмову і змест можна прачытаць на іх сайце, а заключэнне тут.

Даклад У. А. Карпава на Першай расійскай канферэнцыі па кагнітыўнай навуцы (Казань, 9-12 кастрычніка 2004 г.) “Ізамарфізм ведаў пра мову і свет”.

---

В. А. Карпову

Снова, снова – мельтешенье рук,

Будто карт неразличимый крап.

Утром лица по кругу плывут.

Слышишь, Карп, пожми мне руку, Карп…

Нам с тобой не вспоминать удач,

Не считать пролетов этажи.

Недосуг кудахтать и судачить.

“Хорошо”, – скажи. “Пока”, – скажи.

Снова, снова мельтешенье рук,

Как забытый и забавный кадр.

Им цена – пятнадцать штук на рубль.

Просто так – пожми мне руку, Карп.

*******

В. А. Карпову

Не спрашивай совета у меня,

Проси поддержки, дерзости, огня.

Идёшь к соседу – не ищи судьи.

Зовёшь к обеду – не свищи судьбы.

Я еретик. А, впрочем, ты и сам

Предпочитаешь небо – небесам.

Что мне велеречивый Водолей?

Веленья знак: себя преодолеть.

Где рукоять меча – крестом Христа,

Где слово – риск, и риск – воронья сталь,

Там символ веры – каждому своё.

Там дремлет око – глаз не устаёт.

Пусть поезда нездешние кричат,

Пусть хрипнут споры и чадит очаг, –

Я здесь – и нет. Ещё тепло седло,

Ещё доверьем всё вокруг светло,

Но чётное число – не мой удел.

Симметрии находится предел.

И пусть царит товарищества дух,

Нас мало. Нам, быть может, меньше двух.

http://kateosia.by.ru/karpov40.htm